Categoría: opinion

Paremos á patronal inmobiliaria

Óscar Lomba Álvarez

A situación actual do mercado de alugueiro e do dereito á vivenda é un tema de gran importanciana actualidade. A complexidade desta situación está directamente influenciada pola presenza do  banco malo, a SAREB, cuxo impacto no mercado é innegábel. A SAREB, malia a súa natureza parcialmente pública, é obxecto de críticas en relación coa súa orixe e o seu papel no rescate da banca. Esta situación expón importantes interrogantes sobre a responsabilidade na crise do mercado inmobiliario, cuxo análise é fundamental para comprender a fondo os factores que contribúen a esta problemática. Desexo facer algunhas reflexións agudas que lancen un pouco de luz sobre un tema de gran importancia para a sociedade viguesa.

 

É fundamental salientar a influencia determinante da banca e o sector do rentismo parasitario na dinámica do mercado inmobiliario. O comportamento destes actores incide de maneira determinante nos prezos dos alugueiros das vivendas, exercendo un impacto directo na accesibilidade a unha vivenda digna para amplos sectores da poboación viguesa. A falta de disposición para regular os alugueiros e diminuír os prezos agrava aínda máis a situación, xerando repercusións negativas que van máis aló do aspecto económico. Esta problemática non só afecta ao custo da vivenda, senón que tamén transforma a dinámica social e urbana das  cidades e os barrios, contribuíndo á xentrificación e á expulsión de persoas de baixos recursos das súas contornas tradicionais. Estes efectos, á súa vez, poden incidir na cohesión social e na diversidade cultural dos espazos urbanos, xerando unha serie de desafíos que deben abordarse de xeito integral.

 

É fundamental manter viva a discusión nos medios de comunicación, xa que a súa contribución é fundamental para lanzar luz e conciencia sobre un tema de tanta importancia para a sociedade. É necesario unha análise fonda, integral e equitativa da situación, evitando simplificacións que poidan eximir de responsabilidade aos implicados. Este proceso de reflexión continua é esencial para promover un entendemento profundo e promover cambios importantes na nosa realidade social.

 

No xornal Atlántico Diario saliéntase que en Vigo, a Sareb converteuse no principal posuidor de terreos e inmobles. Conta con 67 vivendas e 19 unidades adicionais como anexos. Ademais, dispón de 181 parcelas edificábeis destinadas a uso residencial e outras 40 destinadas a usos comerciais, de servizos e industriais. En toda a provincia de Pontevedra, a Sareb posúe un total de 403 vivendas, 384 unidades de anexos, 80 unidades en proceso de construción e 1.629 parcelas de terreo. Entre as propiedades da Sareb, que proveñen das antigas caixas de aforro, atópanse algúns dos desenvolvementos máis emblemáticos de Vigo, como a zona da Praza de España (actualmente incluída no PXOM, o que facilita a súa urbanización), Alfageme (vinculada a unha área en Tomás Alonso) e a Seara, unha das “illas” dentro da cidade. Este extenso patrimonio territorial, distribuído principalmente entre Vigo, Sanxenxo, A Coruña e Ourense, ten un impacto significativo no panorama urbano e económico destes diferentes lugares de Galicia.

 

Tendo en conta as situación descrita en Atlántico Diario, opino que o Sindicato de Inquilinas Vigo debería levar adiante varias actuacións para defender os intereses dos arrendatarios e presionar ás administracións públicas e á patronal inmobiliaria. Entre as estratexias a considerar atópanse:

 

Mobilización e sensibilización: Organizar moitos máis eventos, manifestacións e campañas para concienciar á cidadanía viguesa sobre a problemática da vivenda e a concentración de chan en mans de entidades como a Sareb.

Presión e negociación: Establecer diálogo con autoridades locais e autonómicas para propoñer políticas de vivenda que limiten a especulación e fomenten o acceso a vivendas asequibles.

 

Asesoría legal: Ofrecer asistencia xurídica a inquilinos en situacións precarias, outorgando apoio en casos de desaloxo inxusto ou situacións de vulnerabilidade.

 

Denuncia pública: Visibilizar casos de abusos por parte de propietarios ou entidades inmobiliarias, expoñendo situacións de falta de mantemento, alzas abusivas nos prezos de alugueiro, entre outros.

 

Alianzas estratéxicas: Establecer vínculos con outras organizacións afíns, como sindicatos, asociacións de veciños, Ong e grupos defensores dos dereitos humanos, para fortalecer a presión colectiva.

 

Propostas de regulación: Contribuír na elaboración de iniciativas e propostas lexislativas que promovan a regulación do mercado inmobiliario e a protección dos dereitos dos inquilinos.

 

Accións directas non violentas: Realizar manifestacións de presión pacíficas, ocupacións simbólicas e outras accións que xeren visibilidade e conciencien sobre a problemática da vivenda en Vigo e arredores.

 

O Sindicato de Inquilinas Vigo, mediante estas e outras accións, pode exercer presión e promover cambios nas políticas públicas e na actitude da patronal inmobiliaria, en busca dun acceso xusto e digno á vivenda para todos as cidadás e cidadáns. É a hora das inquilinas e inquilinos de Vigo! Defender xuntas o dereito a unha vivenda digna!

 

 

* Óscar Lomba Álvarez 

Transformación urbana y capitalismo de plataforma (PRESENTACIÓN)

. INTRODUCCIÓN El capitalismo de plataforma está ocasionando profundas transformaciones en la sociedad urbana al acelerar nuevas dinámicas sociales y culturales en la era digital (Srnicek, 2020). Nos encontramos ante un amplio cambio social y urba-no propiciado por nuevos patrones de consumo y una globalización asimétrica de la cultura digital, donde los GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft), NATU (Netflix, Airbnb, Tesla, Uber), los BATX (Baidu, Alibaba, Tencent, Xiaomi) y empresas de plataformas como Deliveroo, Rappi o Glovo se están convirtiendo en algunos de los principales actores en la reconfiguración de este nuevo escenario urbano tecno-social (McNeill, 2021; Hodson y McMeekin, 2021). Estas grandes empresas tecnológicas y de plataformas son cada vez más poderosas

Los caseros y los inversores ahora pueden obtener un mayor rendimiento de sus propiedades si se las alquilan temporalmente a turistas o a otra población flotante, en lugar de alquilárselas a la población permanente (a quienes habitan la ciudad). Si bien Airbnb es el caso más sonado, durante los últimos años numerosos autores han introducido nuevos conceptos para señalar cómo esta lógica se extiende sobre el conjunto de la ciudad. Shaw (2020) ha introducido el término «plataformas inmobilia-rias» para describir cómo las recientes innovaciones en tecnología digital están transformando abruptamente los mercados inmobiliarios urbanos.

Es la cara oculta de la plataformización del tejido urbano, que destaca por la aparición de nuevas formas de precariedad laboral (Hill, 2015; Ravenelle, 2020; Frenken et. al., 2020; Koutsimpogiorgos et al., 2020), con bajos salarios y menor protección en los sectores más bajos (Cañada e Izcara, 2021), así como la expan-sión de lo que denominamos «gig workers». También conocidos como trabaja-dores a la carta, crowdworkers o microworkers, estas economías de subsistencia, se distinguen por la la hiperflexibilidad y la virtualidad (Shipside, 2002) y una alta incertidumbre biográfica, caracterizadas también por el hecho de que los empleadores sortean -en muchas ocasiones bajo prácticas ilegales- la responsa-bilidad de contratación directa, el propio estatuto de los trabajadores o la reciente ley Rider. La relación entre empleador y empleado es temporal o muy limitada en el tiempo debido a esa relación virtual de trabajo, basada aparentemente en criterios cientificistas, propios de un nuevo taylorismo digital y a un algoritmo omnipresente y omnipotente. Nos referimos a microempleos desempeñados por trabajadores digitales y analógicos a la carta, que dependen de estas economías y proceden en su mayoría del Sur Global; jóvenes y mujeres que trabajan en el espacio físico y dan vida a los servicios de estas economías tecnológicas y de plataforma.

Cualquiera que por miedo se convierte en parte de una población muy vulnerable que trabaja por cualquier salario.

Extracto Leer en revistas.uned.es/index.php/empiria/article/view/38176/27945

El capitalismo de plataforma está ocasionando profundas transformaciones en la sociedad urbana…. 

……Estas grandes empresas tecnológicas y de plataformas son cada vez más poderosas y el contexto de pandemia vivida entre 2020 y 2022 han extendido su consumo y dominio sobre ciertas esferas laborales y sociales, tanto en términos de usos como de estilos de vida o nuevas formas emergentes de trabajo.

…El  capitalismo  de  plataforma  se  desarrolla  en  un  momento  sociohistórico  concreto  que  algunos  autores  han  denominado  como  capitalismo  rentista 

 La forma dominante por tanto ya no es la mercancía, sino 

el activo (la vivienda P .ej ) , que ahora sustituye a la mercancía «como base principal del capitalismo contemporáneo» (Birch & Muniesa, 2020, p. 2). El  objetivo  es  extraer  una renta de la propiedad y el control de un activo, siendo el actor que recibe el pago – «por el mero hecho de controlar algo valioso» 

Tomemos el caso de la plataformización del entorno construido. Airbnb se ha  convertido  en  el  caso  más  sonado  al  respecto.  Los  caseros  y  los  inversores  ahora pueden obtener un mayor rendimiento de sus propiedades si se las alquilan temporalmente  a  turistas  o  a  otra  población  flotante,  en  lugar  de  alquilárselas a  la  población  permanente  (a  quienes  habitan  la  ciudad).  

…. la cara oculta de la plataformización del tejido urbano, que destaca por la aparición de nuevas formas de precariedad laboral :bajos salarios y menor protección

Los conocidos como trabajadores a la carta, crowdworkers o microworkers, estas economías de subsistencia, se distinguen por la la hiperflexibilidad y la virtualidad (Shipside, 2002) y una alta  incertidumbre  biográfica,  caracterizadas  también  por  el  hecho  de  que  los empleadores sortean -en muchas ocasiones bajo prácticas ilegales- la responsabilidad de contratación directa, el propio estatuto de los trabajadores o la reciente ley Rider. La relación entre empleador y empleado es temporal o muy limitada en el tiempo debido a esa relación virtual de trabajo, basada aparentemente en criterios cientificistas, propios de un nuevo taylorismo digital y a un algoritmo omnipresente y omnipotente. 

Leer en revistas.uned.es/index.php/empiria/article/view/38176/27945

10 propostas


Presentamos 10 propostas de mínimos que pensamos que son imprescindibles para regular os alugueres e garantir o dereito á vivenda. As demandas do Sindicato iranse completando e concretando a medida que avancemos na loita.

1/Esiximos unha regulación de alugueres baseada no ingreso dos fogares e que teña como obxectivo baixar o prezo dos alugueres. Por iso é necesario un índice de prezos do aluguer construído e definido de xeito participativa (entre todos os axentes sociais implicados), referido a variables socioeconómicas como a renda familiar dispoñible, e que sexa vinculante, con penalizaciones polos propietarios que o excedan.
punt-ou

2/Fair falta estabilidade e unha maior duración dos contratos para poder desenvolver proxectos vitais. Propoñemos contratos de 12 e 6 anos para as vivendas de grandes e pequenos propietarios, respectivamente. E que se renoven automáticamente (agás se a propiedade ten unha necesidade familiar).
punt-dous

3/Os incrementos nas rendas de aluguer estarán suxeitos a índices obxectivos como o IPC ou índices de tipo municipal que teñan en conta o custo da vida e non os intereses especulativos do mercado.
punt-tres

4/A fianza para arrendar unha vivenda non poderá ser superior a un mes de renda, e un segundo mes en concepto de mobles e enseres no caso de vivendas amuebladas. Non se debe poder retirar a fianza depositada no rexistro público sen documento que acredite a extinción do contrato de arrendamento e o acordo asinado por arrendador e arrendatario.

5/As administracións públicas únicamente promoverán a vivenda de aluguer de titularidad pública. Un mecanismo fundamental para a ampliación do parque de vivenda pública de aluguer será a movilización dos pisos baleiros que se atopan en mans das entidades bancarias.
deu-punts

6/ Esiximos que os grandes propietarios teñan a obrigación de ofrecer un aluguer social ás familias vulnerables para evitar que sexan desafiuzadas por impago de aluguer. Así mesmo, esiximos ás administracións públicas a obrigación de realojar ás persoas desafiuzadas pola imposibilidad de pagar o aluguer, como se contempla na Lei 24/2015 (art. 5.6). Hai que derrogar o procedemento de ?desahucio exprés? establecido pola última reforma da LEC.
deu-punts

8/Traballaremos para a eliminación de vehículos de especulación financeira, como as SOCIMI (Sociedades Anónimas cotizadas de Investimento no Mercado Inmobiliario) e outros tipos de sociedades, que ademais actualmente gozan de importantes exoneraciones tributarias.

9/ Rexistro obligatorio de todos os solares, propiedades verticais e vivendas desocupadas por un periodo superior a un ano. Expropiación daqueles solares e propiedades verticais que estean baleiros durante dous anos (como xa se contempla na Lei de Urbanismo). Promover a movilización de pisos baleiros a través de penalizaciones económicas tanto a grandes como a pequenos propietarios.

10/ O arrendador debe asumir os honorarios dos APIs ou administradores de leiras de forma total. Entendemos que é quen fai o encargo de comercialización dun inmueble quen debe asumir os gastos derivados.

Ante as actuais situacións de vulneración do dereito á vivenda, e á espera dos cambios legislativos e as políticas públicas que enderecen a situación, apoiamos e consideramos como lexítimas aquelas resistencias inmediatas practicadas polos e as arrendatarias, incluíndo a permanencia na vivenda «en precario» cando o propietario rexeite a renovación do contrato e a ocupación de propiedades verticais que se atopen baleiras.

MANIFESTO Por unha Lei que garanta o Dereito á Vivenda

En España, o 36,1% da poboación destina máis do 40% dos seus ingresos ao pago de vivenda e suministros básicos, e outros miles de fogares novos nin sequera poden formarse, de feito únicamente o 18,5% da poboación entre 18 e 29 anos emancipouse polas enormes dificultades para acceder e manter unha vivenda estable. 

Mentres segundo o INE (2011) hai 3,4 millóns de vivendas baleiras, moitas delas en mans de grandes tenedores, o Parque de Vivenda Pública e Social é entre 7 e 10 veces menor que o doutros países desenvolvidos de Europa.

No estado español as vivendas sociais representan un 2,5% do parque de vivendas principais, nada que ver coas porcentaxes dalgúns países europeos da nosa contorna (Holanda 30%, Austria 24%, Reino Unido 17,6%. Francia 16,8%).

Logo de entregar máis de 60.000 millóns de diñeiro público para o rescate bancario que non foron devoltos, é de xustiza que a nova Lei faga fronte á urxencia habitacional que sufrimos. Garantindo, así, unha vivenda para quen o necesite mediante un orzamento suficiente en políticas de vivenda pública e establecendo mecanismos legais que obriguen, aos responsables financeiros da crise inmobiliaria e aos grandes tenedores de vivenda, a asumir responsabilidade social e evitar novas burbullas especulativas.

Levamos demasiados anos sufrindo a quen pon os seus beneficios privados por encima da vida e saúde de millóns de persoas. É o momento de que as Administracións públicas asuman a súa responsabilidade e cumpran coa súa deber de protexer e garantir un dereito humano que é básico para asegurar a integridad física, a dignidade, o acceso a outros dereitos fundamentais e o desenvolvemento persoal que todos nos merecemos.

As organizacións firmantes deste manifesto unimos forzas para lanzar unha campaña estatal de movilización cidadá e conseguir que a Lei polo Dereito á Vivenda inclúa como mínimo estas 8 medidas de aplicación directa en todo o territorio:

1- A lei debe garantir o dereito a unha vivenda digna, asequible, accesible e adecuada como dereito subjetivo, garantindo que esta protección sexa efectiva e evitando que ningunha persoa sufra situación de sinhogarismo.

2- Stop desahucios de persoas vulnerables sen alternativa de vivenda digna e adecuada, así como a obrigación de aluguer social estable para os grandes tenedores e no resto de casos realojo digno e adecuado a cargo dos poderes públicos.

3-Asegurar e ampliar o parque público de aluguer social, como mínimo ao 20% do conxunto de vivendas en vinte anos, facendo fronte á urxencia habitacional de forma prioritaria. 

4-Regulación estatal de alugueres a prezos adecuados aos salarios da poboación en cada zona do territorio. Modificación da lei de arrendamentos urbanos para dar protección e estabilidade aos inquilinos do conxunto do país.

5-Garantir os suministros básicos de auga, luz, gas e acceso ás telecomunicaciones para evitar a brecha digital como parte dunha vivenda digna.

6-Garantir unha segunda oportunidade efectiva para os fogares con débedas hipotecarias, e desenvolver medidas contra o sobreendeudamiento e os abusos financeiros e inmobiliarios.

7-Ampliación presupuestaria para vivenda social e políticas sociais de vivenda ata chegar ao promedio europeo de parque público, destinando como mínimo o 2% do orzamento estatal. Asignación dunha parte suficiente dos fondos europeos de recuperación a este obxectivo.

8-Participación activa da poboación en toda a política de vivenda e urbanismo.

É imprescindible que a Lei polo Dereito á Vivenda incorpore estas demandas de afectadas e sociedade civil, que afectan á dignidade das persoas e aos Dereitos Humanos, blinde as lexislacións autonómicas máis progresistas e de cumprimento, dunha vez ao PIDESC e aos dictames de Nacións Unidas e dos Tribunais Europeos, sen atrasar a súa aplicación a desenvolvementos normativos posteriores. 

Por imperativo constitucional e estatutario corresponde ás Comunidades Autónomas definir e desenvolver as políticas de vivenda, pero o establecemento das condicións básicas que garantan a igualdade dos cidadáns no exercicio do dereito constitucional á vivenda é competencia irrenunciable do Estado, debendo ser comúns as bases deste dereito esencial, conforme ao disposto no artigo 149.1.1.a de a Constitución.

Existe unha maioría social e tamén parlamentaria que apoia estas medidas, pero temos claro que só coa movilización de toda a poboación conseguiremos que esta Lei sexa a garantía do Dereito á Vivenda. 

¡Sumar! ¡Non che quedes SEN casa!

A dictadura do Casero

Cláusulas abusivas

As prebendas aos propietarios causan un buraco fiscal de máis de 10.000 millóns anuais ao Estado español.

Hoxe con 4 millóns de parados e miles de empresas en ERTE, o fin do Estado de Alarma vai supoñer unha escabechina para as familias que esperan a chegada das sentenzas xudiciais para que abandonen as súas vivendas ante a falta de pago ou o fin dos contratos de aluguer.

Os grandes caseros prevén ata 40.000 desahucios a partir do 9 de maio e prevén que a taxa de morosidad, hoxe do 8%, escale ata o 15% na primavera .
A actual taxa de ?morosidad? é moi baixa o que indica o enorme esforzo que fan as familias para pagar o aluguer 
É neste marco de caída dos ingresos das familias e o incesante aumento dos alugueres enmárcase a proposta do ministro Abalos de rebaixar aínda mais os impostos aos grandes tenedores de vivenda .
Non se axuda ás familias subvenciónase aos caseros a cambio de nada . 

O Estado Español renunciou históricamente a crear un Parque da Vivenda Publica e as CCAA permitiron a venda de VPO a fondos de Inversion ( Fondos Voitre )

Por outra banda o enorme buraco que supuxo a SAREB e as perdas da SAREB, que se levan acumulando ano tras ano porque o Banco Malo nunca deu beneficios, chegaron ata os 7.000 millóns. Cifra que agora Europa obriga a España a considerar como un déficit público.? É dicir témosnos/témonos apechugar coa débeda mentres se permite que a SAREB non destine todas as Vivendas ao aluguer social e de titularidad publica real

https://bit.ly/2PCj4bn

ALUGUER ABUSIVOS E CLAUSULAS ARBITRARIAS

Estase impoñendo un mercado do Aluguer onde o normal é atopase con contratos abusivos 
Atopámosnos/Atopámonos con contratos que esixen un ano por anticipado ou que si decides marcharche debes pagar todo o contracto …
É a Ditadura do casero que sabe que en ausencia dun mercado regulado pode pedir o que lle pareza .  

Vivir de aluguer pode resultar utópico para un sector relevante da poboación e, coa subida xeneralizada do prezo do aluguer nos últimos anos. 

A única saída é acudir ao ?mercado da Infravivienda? ou nada .

Só hai unha saída a todo este carrusel de abusos e é a autoorganizacion das Inquilinas .Hai que facerlles ver que non negocian cunha persoa ou familia soa que negocian con todas E que a loita colectiva xa logrou a condena da Banca por cláusulas abusivas e lograremos xuntas que se condenen estas 

Nin ditadura do Banqueiro Nin do Casero
Xuntas Pódese

[Análise e valoración] A pesar do Decreto, os desafiuzamentos seguirán, mentres que a lotería de diñeiro publico recae na banca e fondos voitre.

Unha vez analizado no BOE o Real Decreto-lei 37/2020, de 22 de decembro, de medidas urxentes para facer fronte ás situacións de vulnerabilidade social e económica no ámbito da vivenda, desde a PAH vemos, como aspectos negativos:

A curta duración da súa vixencia, só ate o fin do vixente estado de alarma. Desde a PAH sabemos que as consecuencias socio-económicas da crise sanitaria vai ser máis prolongada, por iso seguiremos insistindo que debe ter vixencia, polo menos, ate o 31-12-2021 ou ate a publicación da Lei de Vivenda Estatal que responda ás demandas da PAH.

As compensacións que se establecen para grandes administradores, quen xamais nos compensaron do rescate na crise anterior. É unha inmoralidade e un disparate que se destine diñeiro público á banca rescatada pendente de devolver 65.000 millóns e a fondos voitre e socimis, quen se permiten o luxo de non pagar impostos ao estar en paraísos fiscais ou ter un trato fiscal de favor. Non entendemos nin aceptamos esta cesión do Goberno a corporacións cuxo único obxectivo é gañar canto máis diñeiro mellor, permitindo que a vivenda sexa obxecto de especulación en lugar dun dereito con función social.

Tamén alertamos que se caeron da protección algunhas das situacións de ocupación forzosa, á que por necesidade se viron obrigadas familias vulnerábeis, a quen ningunha Administración Pública foi capaz de ofrecerlles unha alternativa de vivenda digna e adecuada, e para as que, ao contrario que para os grandes administradores, non se establece compensación algunha. As presións dos lobbies financeiro/inmobiliarios sobre os ministerios de Calviño e Campos, lograron en parte, os seus obxectivos.

Con todo, como aspectos positivos a mobilización conseguiu a prohibición dos desafiuzamentos de alugueiro, tanto por non pago como por finalización de contrato (aínda que só sexa, de momento, ate a finalización do estado de alarma), ou os de precario ou recuperación da posesión por distintas vías do artigo 250.1 LEC (civís), para persoas cuxa vulnerabilidade comezase tamén antes da pandemia. E, aínda que con algunhas lagoas este decreto garante que non poidan ser cortados os subministros básicos a moitas persoas vulnerábeis.

Desde a PAH anunciamos que seguirá habendo desafiuzamentos tras este decreto, por iso seguiremos loitando por conseguir a extensión da prohibición a todas as familias vulnerábeis sen alternativa de vivenda digna e adecuada, e cunha duración temporal suficiente como para que as Administracións Públicas dispoñan de Parque Público para poder ofrecer esas alternativas e recuperen vivenda da banca para o alugueiro social.

Empezamos xa, poñéndonos inmediatamente en contacto co Goberno para trasladar o noso absoluto rexeitamento a estas modificacións, ao obxecto de que se emenden nunha próxima corrección de erros no BOE. O contrario, será froito da presión da banca e grandes empresas ao Goberno, e vannos a ter totalmente en fronte.

Síntese xurídica do contido completo deste Decreto en materia de vivenda

1. Desafiuzamentos de alugueiros

Suspensión de desafiuzamentos. Novo prazo: desde a entrada en vigor do RDL ate o fin do estado de alarma (09/05/21). Agora, ate o 31/01/21.

Vincúlase a suspensión á prórroga do estado de alarma do RD 956/2020. Si se prorrogase unha vez máis, deberíase engadir para estender o prazo.

Clarifica por primeira vez que afecta tanto a desafiuzamentos por non pago como finalización de contrato.

Si non hai data de lanzamento, pódese pedir a suspensión da vista.

A parte demandada debe acreditar vulnerabilidade, de acordo ao artigo 5 do RDL 11/2020. O arrendatario debe acreditar ALGUNHA das situacións dos supostos das letras a) e b):

– Pase a estar en situación de desemprego (de forma extensiva, interpretamos que si xa se atopaba en paro, entra igual), ERTE, ou reduza a súa xornada por motivo de coidados, en caso de ser empresario, ou outras circunstancias similares que supoñan unha perda substancial de ingresos, cumprindo uns límites de ingresos o mes anterior.

– Que a renda do alugueiro + gastos e subministros básicos ≥35% dos ingresos netos do conxunto da unidade familiar. Gastos e subministros básicos = subministros de electricidade, gas, gasóleo para calefacción, auga corrente, telecomunicación fixa e móbil, e contribucións á comunidade de propietarios, todos eles da vivenda habitual.

Cando o demandado acredite a súa situación de vulnerabilidade, o LAX (secretario xudicial) comunicarallo ao demandante en 10 días (2 semanas sen festivos), quen pode acreditar tamén vulnerabilidade ou risco de situarse nela.

Unha vez recollidos todos os escritos, o LAX comunicará a situación aos Servizos Sociais, quen en 10 días (2 semanas sen festivos) deberán valorar a vulnerabilidade das partes e indicar as medidas a tomar.

O xuíz, unha vez dispoña de toda a documentación do caso, deberá ditar auto acordando a suspensión si a vulnerabilidade está acreditada. Si non o está, tirará adiante co procedemento.

O auto debe indicar que unha vez deixe de estar en vigor o estado de alarma, os prazos renovaranse automaticamente.

Si acredítase a vulnerabilidade, a Administración ten que adoptar as medidas que se indiquen no informe de Servizos Sociais (haberao?) durante o prazo de suspensión (é dicir, durante o estado de alarma). Cando se adopten as medidas (pasará algunha vez?), a Administración comunicarao ao Tribunal para que levante a suspensión en 3 días.

2. Suspensión doutros desafiuzamentos.

Prazo: desde a entrada en vigor do RDL ate o fin do estado de alarma (09/05/21).

Abarca: precario, ocupación, execución de títulos xudiciais. Finalmente non entran procesos penais.

Suxeitos afectados: persoas xurídicas e persoas físicas con máis de 10 vivendas.

Redacción confusa: …pertenzan a persoas xurídicas ou a persoas físicas titulares de máis de dez vivendas… Requírese que as xurídicas tamén sexan titulares de máis de 10 vivendas.. Loitemos para que se interprete así en Xulgados.

Persoas afectadas deben cumprir cos supostos da letra a) do art. 5 do RDL 11/2020:

– Pase a estar en situación de desemprego (de forma extensiva, interpretamos que si xa se atopaba en paro, entra igual), ERTE, ou reduza a súa xornada por motivo de coidados, en caso de ser empresario, ou outras circunstancias similares que supoñan unha perda substancial de ingresos, cumprindo uns límites de ingresos o mes anterior.

O Xuíz deberá tomar a decisión ponderando as seguintes circunstancias:

– Entrada ou permanencia motivada por situación de extrema necesidade, – valorando o informe de Servizos Sociais.

– Cooperación dos ocupantes coa Administración para buscar unha alternativa.

Ademais no fogar deberá atoparse algunha persoa que cumpra co seguinte
:

– Dependente
– Vítima de violencia contra a muller
– Menor de idade

O LAX, unha vez recollida a documentación, trasladaraa ao demandante/denunciante e aos Servizos Sociais, quen deberán emitir informe en 15 días (3 semanas sen festivos).

Si a situación de vulnerabilidade queda acreditada, o Xuíz ponderará as demais circunstancias e ditará auto no seu caso acordando a suspensión do lanzamento ate a finalización do estado de alarma.

Si non se acredita a vulnerabilidade, non cumpren requisitos ou se dan outras circunstancias (que a continuación resumimos), o procedemento tira para adiante.
Durante a suspensión, a Administración deberá tomar as medidas indicadas no informe si se cumpre a situación de vulnerabilidade ou outras adecuadas para «satisfacer a necesidade residencial» da persoa e «que garantan o seu acceso a unha vivenda digna«.

Circunstancias que non permiten a suspensión:

– Vivenda de persoa física que non sexa domicilio habitual ou segunda residencia.
– Vivenda de persoa xurídica cedida a persoa física para domicilio habitual ou segunda residencia. 
– Entrada ou permanencia consecuencia de delito.
– Indicios racionais de que se están realizando actividades ilícitas (narco-pisos, proxenetismo…).
– Ocupación posterior á entrada en vigor do RDL.
– Vivendas públicas ou privadas destinadas a vivenda social.

3. Compensación para arrendadores (pequenos e grandes administradores) afectados pola suspensión do desafiuzamento.

Só se poderá pedir compensación si a Administración non tomou as medidas do informe de Servizos Sociais en 3 meses.

Valor medio de alugueiro de vivenda na contorna (vía índices de referencia ou outros criterios obxectivos).

Súmanse gastos correntes acreditados (IBI, subministros, comunidade…).

Compensación desde a suspensión ata a súa levantamento ou fin do estado de alarma. Non ate a data do desafiuzamento.

Si o prezo medio do alugueiro é superior á renda do alugueiro, compensarase coa renda do alugueiro.

Non distingue entre pequenos ou grandes administradores.

A solicitude poderá realizarse ate 1 mes despois do fin do estado de alarma e o arrendador deberá presentar escrito coa cantidade adecuada de acordo ao comentado antes.

Compensación a cargo do Plan Estatal de Vivenda 2018-2021 e xestionada polas CCAA.

4. Compensación para propietarios dos demais casos (ocupación).

Só se poderá pedir compensación si a Administración non tomou as medidas do informe de Servizos Sociais en 3 meses.

Só se poderá pedir compensación si o propietario acredita que a suspensión do lanzamento supuxo un prexuízo económico ao atoparse a vivenda ofertada en venda ou alugueiro antes da entrada no inmóbel dos ocupantes.

Valor medio de alugueiro de vivenda na contorna (vía índices de referencia ou outros criterios obxectivos).

Súmanse gastos correntes acreditados (IBI, subministros, comunidade…).

Compensación desde a suspensión ate o seu levantamento ou fin do estado de alarma. Non ate a data do desafiuzamento.

A solicitude poderá realizarse ate 1 mes despois do fin do estado de alarma e o arrendador deberá presentar escrito coa cantidade adecuada de acordo ao comentado antes.

Compensación a cargo do Plan Estatal de Vivenda 2018-2021 e xestionada polas CCAA.

Texto baseado no enviado pola PAH. | 23.12.2020

#DecretoStopDesafiuzamentos

O Goberno xerará unha onda de cortes de subministración ao non prorrogar a moratoria

O Goberno xerará unha onda de cortes de subministración ao non prorrogar a moratoria A ampliación do “escudo social” non inclúe esta medida e deixa expostas a miles de familias vulnerables a partir do 1 de outubro Á espera de ler a letra pequena mañá no BOE, o Goberno central ha acordado non prorrogar polo momento a moratoria de cortes de subministracións en todos os fogares do Estado nunha decisión que pode conlevar consecuencias nefastas. Tras o Consello de Ministros celebrado hoxe, anunciouse a ampliación temporal do chamado “escudo social”, pero a garantía das subministracións de electricidade, gas e auga quedou fóra.

A pesar das boas intencións, e como xa repetimos en múltiples ocasións, o bono social é unha medida que non ofrece solucións reais ás persoas que padecen a pobreza enerxética, dado que moitas delas seguen sen poder facer fronte ás súas facturas, a pesar de contar cos correspondentes descontos. Ademais, non abarca as facturas de gas nin de auga, aumentando o grao de desprotección destas familias. Neste sentido, aínda que durante a rolda de prensa posterior ao Consello mencionouse a figura do bono social térmico, a realidade é que se trata dunha dotación única anual moi reducida (entre 25 e 123,94€), suxeita a dispoñibilidade orzamentaria e á cal moitas das participantes das nosas asembleas, a pesar de realizar os trámites establecidos, non puideron acceder aínda a día de hoxe.

Okupas: el gran montaje de la derecha populista

Es cada vez más habitual, especialmente en campaña electoral: llegan los mítines y el populismo reaccionario saca a pasear viejos fantasmas para desviar la atención respecto a las causas de nuestros problemas. Para esconder su falta de propuestas e incluso defender ocurrencias que, en circunstancias normales, serían inadmisibles. ¿Que no quiero ver tantos pobres? Agitamos el espantajo del racismo. ¿Que la natalidad está por los suelos? Agitamos entonces la prohibición del aborto. Dime de qué careces y te diré qué miedo difundes.

El problema de la vivienda no está a salvo de estas maniobras inspiradas en Trump. Y no deja de sorprender. Cuando apenas hemos salido de una estafa hipotecaria brutal y ya nos encontramos en una burbuja del alquiler, debería ser fácil deducir que algo falla en el sistema. Sin embargo, antes de que nos dé por reflexionar sobre cuál es el origen de nuestra crisis habitacional, el trifachito ha decidido ponerse la máscara de Halloween para meternos miedo: cuidado, que vienen los okupas. Pero, ¿son las ocupaciones de primeras y segundas residencias un problema de primer orden, como dicen PP, Ciudadanos, Vox, e incluso PDeCat o PNV?

el trifachito ha decidido ponerse la máscara de Halloween para meternos miedo: cuidado, que vienen los okupas

Nada más alejado de la realidad. Las viviendas ocupadas sin contrato representan un 0,34% del total en todo el Estado. Lo decía el estudio del Institut Cerdà en 2017, financiado nada menos que por Banc Sabadell (entidad poco interesada en minimizar las ocupaciones). Y entre esas casas, solo una de cada diez es identificada como problemática. Es decir, las supuestas “mafias” que dañan la convivencia, que obsesionan a los populistas de derechas, a la telebasura y a las empresas de seguridad, son estadísticamente insignificantes: el 0,03% sobre el total de viviendas. Otro informe, del Observatori DESC, lo corrobora: el porcentaje de escaleras donde hay malas relaciones con quienes ocupan en precario tiende a ser estadísticamente anecdótico.

Aunque nos taladran día y noche con la historia de los jubilados a quienes le ocuparon su casa cuando se fueron de vacaciones, lo cierto es que es un problema muy residual. La mayor parte de ese 0,34% de casas ocupadas pertenece a bancos, fondos buitre y grandes empresas. Y la cifra de ocupaciones supuestamente conflictivas, unas 8.500 en todo el Estado, es absolutamente ridícula al lado de las más de 700.000 familias que han sido desahuciadas en la última década (expulsiones, por cierto, que en el 65% de casos han sido protagonizadas por bancos rescatados). O del número de casas vacías según el último censo: 3,5 millones en todo el Estado, un tercio de las viviendas no habitadas de todo Europa. Lo sorprendente es que la cifra de ocupaciones no se haya disparado. Que los barrios no hayan estallado.

La mayor parte de ese 0,34% de casas ocupadas pertenece a bancos, fondos buitre y grandes empresas

Otro bulo muy repetido. “Los okupas son parásitos sociales que buscan cómo aprovecharse del trabajo y los impuestos de los demás”. Falso. Según la Obra Social BCN, de cada cuatro personas que ocupan, tres lo hacen porque no pueden pagarse una casa. Para no terminar bajo un puente. Porque la realidad es que los precios del mercado están totalmente desvinculados de los ingresos de la mayoría social, y no hay alternativas: la vivienda pública apenas llega al 2% del parque total, a años luz de la media europea (15%).

de cada cuatro personas que ocupan, tres lo hacen porque no pueden pagarse una casa

He ahí el meollo de la cuestión, que los populistas de derechas ocultan de forma sistemática. Detrás de las demonizadas ocupaciones hay un problema diez mil veces mayor: la especulación inmobiliaria que ellos promueven activamente. Solo hace falta recordar qué hizo el Gobierno del PP tras la gran crisis financiera. Se ha hablado mucho de cómo el Ejecutivo de Rajoy se negó a rescatar a millones de familias hundidas por la estafa hipotecaria mientras salvaba a los culpables. Sin embargo, lo sucedido en la última década es incluso más grave de lo que pensábamos.

Detrás de las demonizadas ocupaciones hay un problema diez mil veces mayor: la especulación inmobiliaria que ellos promueven activamente

Hay que remontarse a los meses que van entre 2012 y 2013. Las cajas y bancos, rescatados con nuestro dinero, se habían convertido en las mayores inmobiliarias del país. Había que sacar aquel enorme stock de vivienda, manchado de dolor y vidas rotas, al mercado. Como fuera. Había que reactivar la burbuja. Viendo que las generaciones más jóvenes (que son siempre la base del mercado inmobiliario) no podían acceder al crédito hipotecario y cada vez vivían más de alquiler, los poderes públicos facilitaron que la especulación pudiera trasladarse a ese terreno. Primero, pusieron la alfombra roja a fondos buitre como Blackstone para que pudieran acaparar buena parte de las viviendas y destinarlas al alquiler, a través de sociedades que empezaron a gozar de privilegios fiscales (las Socimis, que son las Sicav del sector inmobiliario). A renglón seguido, legislaron para quitarle derechos a los inquilinos, adaptando sus condiciones de vida a los planes de negocio de fondos y bancos. Redujeron la duración de los contratos. Facilitaron las expulsiones. Y así, en pleno crecimiento de la demanda, garantizaron una mayor rotación en el mercado y un aumento vertiginoso de los precios.

Los resultados de esta política estatal son conocidos. Los beneficios inmobiliarios se han triplicado, recuperando ya los niveles de 2007, año del estallido hipotecario. Pero lo han hecho a costa de empobrecer a millones de hogares y disparar los desahucios, que han vuelto a las cifras de los peores años de crisis financiera. Con la diferencia de que ahora son, sobre todo, por impago de alquiler. Y de que la amenaza de desahucio ya no afecta solo a los más pobres: la burbuja del alquiler se come en España más sueldo que en ningún otro país de la OCDE.

Habiendo un 13% de casas vacías sobre el total y un 0,03% de ocupaciones conflictivas, ¿por qué elige el populismo de derechas hacer política en torno a lo segundo?

Habiendo un 13% de casas vacías sobre el total y un 0,03% de ocupaciones conflictivas, ¿por qué elige el populismo de derechas hacer política en torno a lo segundo? ¿Por qué se ceban con esa minoría de okupas sin alternativa en lugar de abordar el problema de los fondos buitre o los 165 desahucios al día? Por un lado, creen que les es electoralmente rentable. Azuzar el miedo de millones de propietarios hablando de “mafias okupas” no soluciona nada, pero sale gratis y puede dar votos. Por otra parte, la derecha sirve a poderosos intereses privados, que están en guerra. El fantasma del okupa que se mete en tu casa cuando bajas la guardia es tanto un chivo expiatorio para encubrir las políticas pro-especulación como una herramienta para profundizar en ellas. Fue la base sobre la que justificaron la última vuelta de tuerca a la ley de desahucio exprés y ahora plantean reformas del código penal, cambios funcionales para empresas cuyo negocio consiste en vaciar edificios para alquilar y vender lo más rápido posible. En otras palabras, a quien sirven las derechas no es al pequeño propietario, sino al buitre que les llama por teléfono quejándose de que cuesta demasiado echar a la gente, o de los activistas que le han ocupado el edificio para exigir su expropiación. De hecho, buitres y políticos profesionales suelen coincidir en los mismos círculos de poder: Aznar, Aguirre, Pujol o Zaplana… son todos apellidos que suenan en los consejos de administración de fondos buitre.

No vivimos en un paraíso para la okupación, sino para la especulación

Desengañémonos. No vivimos en un paraíso para la okupación, sino para la especulación. Las familias que habitan una casa sin contrato, así como las que no tienen hogar, son expresiones de la mercantilización de la vivienda, que cada cinco minutos deja a alguien en la calle. Y mientras sigamos tratándola como un producto financiero, el problema irá a más. Nunca como hoy había sido tan urgente realizar cambios profundos, que pongan la vivienda a la altura de la sanidad y la educación. Nunca había sido tan necesario combatir la propaganda antisocial de quienes amparan a una minoría privilegiada a costa de la miseria de millones.

————-

Jaime Palomera es miembro del Sindicato de Inquilinas. Investigador en el Instituto de Gobierno y Políticas Públicas (UAB) y en la Hidra Cooperativa.

Diana Virgós es miembro del Sindicato de Inquilinas. Comunicadora en el Ayuntamiento de Gavá.

Reunión da PAH co Secretario Xeral de Vivenda, David Lucas

Na reunión de hoxe, tras unha análise da situación e de como chegamos ata aquí, mostramos o noso desacordo cos últimos decretos insuficientes e á práctica ineficaces, aprobados para axudar ás inquilinas e ás persoas hipotecadas. Expuxemos as nosas emendas para a tramitación parlamentaria do Proxecto de Lei do RDL 11/2020 e saímos co compromiso dunha nova reunión en xuño para profundar nelas, tras recoñecer a insuficiencia dos decretos aprobados ata o de agora. Emendas recollidas nun documento que xa fixemos chegar a todos os grupos parlamentarios, quedando por ver quen as defende e quen non. Ou o que é o mesmo, quen está ao lado das familias e quen. O noso obxectivo é que non se repita o sucedido na crise do 2008, que realmente non se deixa a ninguén atrás e que non sexa a cidadanía a que acabe pagando os efectos da crise sanitaria

As nosas emendas, que xa presentaremos en profundidade, céntranse en:

➤ Exoneracións do pago tanto de hipotecas como de alugueiros ate, como mínimo, o 31 de decembro do 2021, para as familias en situación de vulnerabilidade. Diferenciando claramente entre pequenos propietarios, grandes propietarios -a partir de máis de 5 vivendas- entidades financeiras, socimis e fondos de investimento e entidades públicas.

➤ Suspensión de todos os desafiuzamentos de unidades de convivencia sen alternativa residencial de forma indefinida ou, como mínimo, ate o 31 de decembro do 2021 e establecemento do xuízo de proporcionalidade que vén reclamando a España o Comité DESC.

➤ Extensión das medidas a todas aquelas familias que están en situación de vulnerabilidade, provocada previa ou durante a crise sanitaria

➤ Redución e modificación de requisitos que burocratizan o procedemento e que exclúen a moitas familias da aplicación das medidas.

➤ Alongar o tempo necesario a protección das medidas para facer fronte ás consecuencias da COVID-19, como mínimo ate 31 decembro do 2021, podendo adoptarse o criterio que permita obxectivar a recuperación económica (como o aumento do PIB ou do emprego).

➤ Obrigar á banca a revisar todas as solicitudes que fosen denegadas por incumprir os anteriores requisitos. Tanto en materia de hipotecas como de alugueiros, terán que ser revisadas por si cumprisen cos requisitos que aquí se inclúen.

➤ Parque público e función social da Vivenda. Desenvolvemento de medidas tendentes á utilización como Parque Público Temporal de vivendas inxustificadamente desocupadas en mans de grandes tenedores, como forma de corresponsabilidade social e compensación polo rescate anterior, para dar á Vivenda o tratamento que lle corresponde como ben social, apartándoa de ser un mero ben de consumo e especulación.

O resultado da reunión de hoxe, poderiamos valoralo de positivo xa que vimos unha clara predisposición a colaborar connosco e outras entidades sociais no desenvolvemento para garantir o Dereito á vivenda. alcanzamos o compromiso de manter reunións periódicas para a elaboración dunha Lei de Vivenda, que debería entrar en vigor nesta lexislatura, así como do próximo Plan Estatal de Vivenda e empezar a abordar como debe consolidarse o parque público tendo en conta a vivenda baleira e en mans de SAREB.

Queda moito traballo por diante. Máis cando lamentablemente esta crise volveu a demostrar o que a PAH leva denunciando nos seus 11 anos de existencia: que a vivenda é un dereito humano e que se debe garantir o seu acceso a todos os cidadán

Novas medidas para enfrontar a COVID-19 en alugueres

O pasado 1 de abril, enmedio da crise sanitaria xerada pola COVID-19, publicouse un novo paquete de medidas aprobadas polo Goberno para facer fronte á situación, complementando a moratoria hipotecaria impulsada dúas semanas antes. Entre elas, atópanse medidas a ter en conta, aínda que claramente insuficientes, en materia de alugueres, hipotecas e outros créditos. 

As medidas para hipotecas, sobre as cales xa advertimos que eran limitadas e insuficientes, tratarémola próximamente, ampliando o resumo e os documentos útiles que publicamos fai dúas semanas (consultar aquí resumo e documentos útiles para pedila).

Respecto de as medidas para alugueres, a PAH reclama que se exonere ás afectadas e que non haxa nin un euro máis de diñeiro público que poida subvencionar alugueres especulativos de grandes propietarios. En cambio, hai que compensar ao pequeno propietario que ten unha vivenda alugada a un prezo asequible para poder vivir e non pode chegar a un arranxo co seu inquilino.

Todo o mundo sabe que o problema da burbulla de prezos para inquilinas e inquilinos vén de antes da COVID-19. Demóstrano os 253.473 desahucios de aluguer de 2013 a 2019 en España, 65.410 en Catalunya e 16.149 en Barcelona. Á vez que freamos a curva de contaxio, fai falta protexer ás inquilinas dos impagos. E logo de gañar ao coronavirus haberá que doblegar a curva de desahucios: os acumulados e os que se fixarán si non se protexe agora ás inquilinas. Necesitamos un plan de choque social.

No entanto, aínda coas grandes limitacións das medidas que foron aprobadas, é importante facilitar información a quen este mes terán dificultades para pagar o aluguer.

Cales son as medidas para inquilinas que se aprobaron?

1) Suspensión excepcional dos desahucios de aluguer para fogares vulnerables sen alternativa: haberá que acreditar nos xulgados que a familia atópase nunha situación de vulnerabilidade sobrevenida por culpa da crise da COVID-19, lla poderá solicitar unha vez levántese o estado de alarma, xa que mentres dure os procedementos de desahucio e os prazos administrativos asociados están suspendidos. Tamén se poderán suspender os xuízos durante 6 meses ata o mes de outubro.

2) Prórroga dos alugueres que finalicen entre o 2 de abril e ata dous meses despois do fin do estado de alarma: por un máximo de 6 meses mantendo as mesmas condicións, e o arrendador deberá aceptar a solicitude, a non ser que haxa outro acordo máis beneficioso entre as partes.

3) Moratoria da débeda de aluguer en caso de grandes tenedores e empresas ou entidades públicas de vivenda: adiamento ou a condonación total ou parcial da mesma por acordo e senón haino, poderase solicitar ata o 2 de maio o adiamento temporal e extraordinario (moratoria). A Propiedade poderá elixir entre redución do 50% do aluguer durante o tempo que dure o estado de alarma e posteriores (máximo 4 meses) ou unha moratoria polo mesmo tempo deste que se pagará fraccionado sen intereses durante polo menos 3 anos sempre dentro da vixencia do contrato.

4) Modificación das condicións contractuales no caso de pequenos propietarios: adiamento ou a condonación total ou parcial dos alugueres con carácter voluntario-acordo; e si non se alcanza, poderase pedir ata o 2 de maio o adiamento temporal e extraordinario no pago da renda, ao cal a Propiedade debe responder en 7 días laborables as condicións que acepta ou posibles alternativas. 

5) Avales estatais para pagar os alugueres e axudas públicas para devolver os microcréditos: os primeiros solicítanse ás entidades bancarias cun prazo de devolución de ata seis anos, prorrogables e sen gastos e intereses para o solicitante, por un importe máximo de 6 mensualidades e para ambas situacións (3 e 4). As axudas son para devolver as axudas transitorias de financiamento (microcréditos) daqueles fogares que non se recuperaron, ata 900 ?/mes e ata o 100% da renda de aluguer. Pediranse ás comunidades autónomas e aínda non están activas. 

Entramos a miña familia e eu nestas medidas?

Para poder acollerse a calquera destas medidas, a unidade familiar debe estar e poder acreditar unha situación de vulnerabilidade económica definida pola lei (ver documento de resumo), cumprindo dous supostos: (a) situacións de impacto económico laboral por COVID-19 (desemprego, ERTE, redución de xornada por coidados en caso de ser empresario, outras circunstancias similares que supoñan unha perda substancial de ingresos), sempre que os ingresos da unidade familiar non superen o mes anterior á moratoria os 1.613,52?* (3 IPREM mensual, con ampliacións por supostos concretos); e (b) cota de aluguer suministros ? 35% ingresos netos da unidade familiar.

O que me aluga é un gran tenedor-propietario ou un pequeno propietario?

É un gran tenedor a persoa física ou xurídica que sexa titular de máis de dez inmuebles urbanos (vivendas, locais, solares, edificios en construción), excluíndo garajes e trasteiros, ou unha superficie construída de máis de 1.500 m². O resto son considerados pequenos tenedores por esta lei (aínda que unha empresa con menos de 10 inmuebles ou un particular con 9 vivendas, debería ser considerado como tal).

Que prazos temos para solicitalas?

Moitos alugueres páganse antes do 2-5 de abril, polo que aínda que o prazo para a solicitude de condonaciones ou moratorias é ata o 2 de maio, si ten urxencia presentar canto antes os escritos e documentación acreditativa. Non hai que preocuparse polos prazos de solicitude para a suspensión dos desahucios de aluguer, xa que aplican a partir de que se levante o estado de alarma, estando actualmente parados.

Cando poderei acceder aos documentos útiles para solicitalas?

Para facilitar o empoderamiento e defensa das persoas e poidan beneficiarse das medidas, resumiuse todo iso nun documento coa información básica (ver achego).

Neste momento, estamos traballando xa en documentos útiles para solicitar tales medidas, que próximamente colgaremos nas nosas webs, priorizando primeiro os máis urxentes.

A lei que hai que consultar para máis información é o Real Decreto-Lei 11/2020, de 31 de marzo. As medidas de alugueres están nos artigos do 1 ao 15, e as de hipotecas e outros créditos nos artigos do 16 ao 27.

La PAH exige al Gobierno ponerse de parte de la ciudadanía frente a la alarmante presión del lobby bancario y la patronal de grandes tenedores.

Este viernes, ASIPA, la reciente patronal estatal de los grandes tenedores (entre cuyos socios están las dos SOCIMIS más cotizadas del ladrillo español, MERLIN PROPERTIES y COLONIAL, o colosos del sector a nivel europeo como UNIBAIL-RODAMCO-WESTFIELD, o AZORA), ha hecho público un comunicado dirigido al GOBIERNO advirtiéndole de las consecuencias que tendría obligar a grandes tenedores de vivienda a condonar durante dos meses las rentas de alquiler para colectivos vulnerables afectados por el coronavirus.

Nos parece repugnante que los FONDOS BUITRE y las GRANDES FORTUNAS DEL ALQUILER, que no pagan los impuestos de sociedades debidos, que en su mayoría están radicadas en paraísos fiscales, que utilizan métodos mafiosos contra las familias vulnerables, y están vinculadas a portales inmobiliarios investigados por manipular los precios del alquiler de miles de viviendas como IDEALISTA, se estén aprovechando de la actual crisis derivada del coronavirus para chantajear al GOBIERNO.

  • La PAH reclama que se exonere a las afectadas y que no haya ni un euro más de dinero público que pueda subvencionar alquileres especulativos. Hay que compensar al pequeño propietario que tiene una vivienda alquilada a un precio asequible para poder vivir y no puede llegar a un arreglo con su inquilino, pero no a fondos especuladores.
  • Esta crisis no debe retrasar el control de precios de los alquileres y una normativa de vivienda que ponga coto a la burbuja inmobiliaria con la que estos tenedores se han lucrado. Se han de renovar los contratos no sólo evitando nuevas subidas abusivas sino ajustándolos a los ingresos de las familias.
  • Por otro lado, cada CCAA y Ayuntamiento está dando soluciones dispares para los afectados de vivienda pública. Exigimos, como alguna CCAA ya ha decidido, exoneración del alquiler para todas las familias de todo el parque público correspondiente, por lo que no cabe acumular deuda para los más vulnerables y un compromiso político claro de no hacer caja con la desgracia.

EN SUMINISTROS: Es notorio que las grandes suministradoras están teniendo beneficios millonarios

  • La PAH reclama que las medidas no sean restrictivas y que no se acumule deuda a las familias en precari, de manera aque sean las grandes empresas energéticas quienes, de sus beneficios, exoneren a las familias de ellas. Al contrario, es necesario una tarifa social para la recuperación económica de las familias y una renta básica.

Estas son las medidas que no dejarían a nadie atrás para un rescate ciudadano, dado que el Gobierno no se atreve a intervenir las empresas financieras y suministradoras para ponerlas en favor del interés general.

Si vamos a vencer a este virus será por el esfuerzo heroico de los trabajadores de la Sanidad y de otros trabajadores esenciales. Pero no podemos caer derrotados después por otro virus económico cuando muchas aún ni se han recuperado de la última burbuja inmobiliaria. Todo mero aplazamiento es esperar a que enterremos nuestros seres queridos para que el lobby bancario e inmobiliario vuelva a su proceso extractivo contra nosotras.

#PlanDeChoqueSocial

Ayuda urgente a las inquilinas

En pocos días miles de personas están siendo despedidas de sus trabajos o sufriendo ERTEs. Muchos hogares verán reducidos sus ingresos o dejarán de percibirlos, pero seguirán teniendo que pagar el alquiler y los suministros básicos, lo cual es completamente insostenible. 

Somos de los estados de Europa donde más porcentaje de nuestros ingresos se dedica al pago de la vivienda, lo que ya estaba ahogando económicamente a muchas familias. Suspender el pago de alquileres mientras dure la epidemia es una medida fundamental para evitar que las economías domésticas y de las pequeñas empresas colapsen. De lo contrario, y ante la posibilidad de que se alargue el confinamiento, nos vamos a enfrentar a una situación en la que miles de personas se van a ver forzadas al impago de alquiler.

Ya nos están llegando casos de personas que no van a poder pagar su alquiler en este contexto. Si dejamos de recibir ingresos, ¿cómo vamos a mantener nuestras viviendas?

En caso de que el Gobierno no apruebe estas medidas, seremos el Sindicato de Inquilinas e Inquilinos quienes las pondremos en práctica. Porque si algo tenemos claro, es que esta crisis no la vamos a pagar la población, como sucedió en 2008. Porque como llevamos mucho tiempo demostrando, no vamos a permitir que nadie sea expulsado de su vivienda solo para garantizar los beneficios de los especuladores.

¿Qué haremos? Si perdemos ingresos, antes de endeudarnos o dejar de cubrir necesidades básicas, dejamos de pagar nuestro alquiler. Los Sindicatos de Inquilinas ya estamos preparando, junto con otros colectivos, una respuesta conjunta y coordinada. 

¿Cómo lo haremos? De esta situación saldremos como sabemos que es posible: unión, organización y acción por nuestros derechos y una vida digna. 

Empieza por:

A partir del jueves podrás encontrar más información en suspensionalquileres.org

¿Sabes por qué suben los precios de los alquileres?

Porque el parque de vivienda está controlado principalmente por grandes propietarios.

Nos dicen que el mercado está controlado por particulares. Personas que han trabajado muy duro para invertir sus ahorros en una vivienda “extra” que alquilan a otra familia, y que no se puede poner límites a esta actividad, porque han trabajado muy duro para conseguirlo…3. Aunque vemos que los fondos buitre y las SOCIMIs están comprando todas nuestras viviendas para especular, ellos insisten en que su cuota de mercado es mínima y el mercado está en manos de particulares

El 60% del mercado que estaría controlado por particulares, resulta que la mayor parte probablemente no sean particulares, sino familias con muchísimo patrimonio y muchísima riqueza, que tienen en propiedad edificios enteros en nuestras ciudades

Las viviendas están a su nombre y estos “particulares” no se han constituido como empresa, pero pueden tener 10, 20, 50 o 100 viviendas, pero jurídicamente se les trata como “particulares”O como estos 45 “particulares” de Baleares, a quienes les han forzado a introducir sus 859 viviendas de “particulares” en el mercado. Porque claro, los “particulares” se pueden permitir tener vivienda vacía sin alquilar, ¿verdad?

En España hay 3,4 millones de viviendas vacías según el último censo del INE. ¿3,4 millones de viviendas vacías propiedad de “particulares”? Claro que no. Son propiedad de empresas, especuladores, bancos, fondos buitre y grandes tenedores…

Pero es que ademas . La vivienda vacía está en manos de fondos de inversión, bancos y la SAREB, que controlan la oferta de manera estratégica para que los precios solo suban y se revaloricen sus activos, a costa de mantener miles de viviendas vacías

Antes de fomentar la construcción de nueva vivienda ,que es posible que se necesite hay que fomentar la Rehabiltacion ,recuperar vivienda vacía ..y estudiar muy bien cada situación no se debe iniciar un ciclo de construcción de vivienda nueva. Es decir, han creado una burbuja de alquileres 2014-2017, que ha impulsado una burbuja de compraventa e hipotecaria, y ahora quieren generar una burbuja de construcción de vivienda…

En cualquier caso, España continúa siendo uno de los países desarrollados con un menor porcentaje de la riqueza destinado a solucionar los problemas ligados a la habitabilidad (0,04% del PIB). En contraste, Reino Unido destina un 1,41%, Francia un 0,83% y Alemania un 0,59%, según datos de la OCDE.

Hilo creado por Javier Gil

A inseguridade residencial

A inseguridade residencial

A inseguridade residencial penetrou en capas sociais menos desfavorecidas,as cales tamén teñen o aluguer como vía frecuente de acceso á vivenda.

Máis da metade dos fogares encabezados por menores de 45 anos teme perder a súa vivenda a curto prazo. No contexto europeo os mozos españois temen perder a súa vivenda por non poder pagala máis a miúdo (54% fronte a 33%) e esta diferenza tamén se incrementou nos últimos anos a medida que crecía o aluguer. Esta percepción está xustificada. O 42% dos fogares formados por mozos xa viven en aluguer de mercado, a opción máis insegura de todas para un colectivo aburado pola precariedad laboral, deixando atrás a etapa de acceso maioritario á propiedade.

O auxe do precio do alugueiro facilitou o incremento da inseguridade residencial, dadas as condicións obxectivas dos contratos, a súa duración e a falta de control da variación de prezos en ámbitos de forte demanda

As rendas mínimas non chegan

Diminúe por terceiro ano consecutivo o número de fogares en risco de pobreza que reciben a renda mínima de inserción, a última rede de protección para quen esgotaron o resto de recursos. En 2018 beneficiáronse 100.000 persoas menos que en 2017, é dicir, case 20.000 fogares menos, pese a que a taxa de risco de pobreza mantívose prácticamente estable neste periodo ?só caeu seis décimas, do 19,7% ao 19,1%?, segundo o informe que publicou onte martes o Ministerio de Sanidade, Consumo e Benestar Social.

Precariedad e vivenda

A pobreza crónica instalouse na vida do 20% Si como vimos a percepción de inseguridade residencial aumenta debido ao aumento do prezo do Aluguer ,a ausencia de regulación e de estabilidade nos contractos que impiden ter un proxecto vital a longo prazo a isto súmase que é moi difícil acceder á Rendas de Inserción .As trabas burocráticas e a falta de acceso á información constitúen un labirinto da desigualdade

A metade dos empregados públicos menores de 40 anos son temporais

Xa fai tempo que traballar e ter estabilidade laboral deixaron de ser sinónimo.

Primeiro a casa

En 1992, a organización estadounidense Pathways to Housing preguntouse: mellorarían as persoas que viven en cálea si accedesen de forma inmediata a unha vivenda digna? Así naceu o Housing First, un novo xeito de facer coas persoas sen fogar que segue a máxima «primeiro a vivenda».

Os oito principios do Housing First:

  • 1 A vivenda é un dereito humano
  • 2 Respecto por todas acódelas usuarias
  • 3 Compromiso de traballar coa persoa ata que o necesite
  • 4 Vivenda individual e independente
  • 5 Separación de vivenda e tratamento
  • 5 Dereito a decidir da persoa
  • 6 Orientado cara á recuperación do usuario
  • 6 Redución de danos (para minimizar as consecuencias da vida na rúa)

O número de persoas que se ven obrigadas a durmir na rúa ou en albergues non deixa de aumentar, ata en países que están experimentando un forte crecemento económico, como Alemania.

Máis de 40.000 persoas viven en situación de sinhogarismo en España

Segundo cifras do Consello Xeral do Poder Xudicial (CGPJ), durante 2018 leváronse a cabo en España 100 Desafiuzamentos ao día por impago de aluguer. Ou sexa, cada hora catro familias quedáronse na rúa.

O último censo de vivenda do INE de 2011 recolle 3.443.365 vivendas baleiras. Delas, 13.504 son vivendas protexidas das Administracións Públicas.

-O orzamento total destinado a vivenda recortouse un 75% nos últimos 8 anos.

Cando nos preguntan si apostamos por aumentar as prazas do ALBERGUE dicimos NON ¡¡¡ Xa abonda .Apostemos por HOUSING FIRST. (Primero a Vivenda )¡¡¡..

Este modelo de atención a persoas sen fogar consiste en que o primeiro paso da intervención social sexa facilitar á persoa unha vivenda individual desde a cal reconstruír a súa vida co apoio dun equipo de profesionais sociais. En lugar de proporcionar o acompañamiento social en centros residenciales especializados e de ver o acceso á vivenda como o último paso dun longo proceso, Housing First parte da vivenda para centrarse na persoa; non a impón como moeda de cambio nin premio ao bo comportamento, senón que se centra na redución de danos, na inclusión comunitaria, na liberdade para tómaa de decisións, na orientación cara á recuperación e no compromiso activo sen coerción. Todo iso partindo da premisa da vivenda como un dereito humano.(Albert Sales )

Housing First demostrou ter éxito entre a poboación sen fogar máis crónica, o que fai moi tentador consideralo a solución a un problema que desborda a capacidade de reacción das administracións públicas.

A lección máis importante é a aplicación de políticas Housing First, non só é a prevención, senón a movilización dun gran parque de vivendas para fins sociais e unha aposta por coidar ás persoas máis vulnerables da sociedade. Xa a finais dos 80 comezaron a deseñar unha estratexia nacional na que se implicaron cidades e as Administracións tanto locais como Estatais

O sinhogarismo é un problema complexo e non hai solucións máxicas Sen dúbida un parte das persoas sen fogar proveñen de grupos sociais golpeados pola exclusión social ,persoas que xa veñen de desahucios A eles a solución non pode vir de políticas de asistenciales,senón de politicas de dereitos . Outras obedecen a situacións mais complexas de enf mentais de marginación etc .

Seguir no bucle que o PP desexa e promueve de máis prazas e Albergues é perpetuar a pobreza ,escondela e substituír dereitos por bonos sociais

PRIMEIRO A CASA

A Nosa campaña 10N

A PAH proponemos un conxunto de medidas mínimas e urxentes que se deberían incorporar.



1. Stop Desafiuzamentos con data aberta
. O sufrimento que producen os 165 desahucios diarios no Estado español non se evitará cun mes de moratoria na ejecución do lanzamento, tal e como propoñía o Decreto Lei do pasado Xaneiro. Fan falta medidas urxentes para paliar a crise habitacional e evitar que cada vez haxa máis xente sen casa. Esiximos, en primeiro lugar, que se explicite no Real Decreto que todos os desahucios deben ser notificados con data e hora e acabar dunha vez coa práctica dos desahucios con data aberta, que agravan a traxedia das persoas que os sofren.

2. Stop Desafiuzamentos sen alternativa habitacional. En segundo lugar, é fundamental que a lei 24/2015, aprobada en Cataluña e ratificada polo Tribunal Constitucional, sexa implementada no resto do Estado. Coa finalidade, entre outras, de que os grandes tenedores fáganse cargo de realojar a todas as persoas que van ser desafiuzadas por impago de aluguer e hipoteca, ou fin de contrato. E ademais, debe ampliarse este deber aos casos nos que os contratos de aluguer renóvense cunhas condicións e prezos que os inquilinos non poidan asumir.

3. Alugueres asequibles: é urxente regular os prezos do aluguer entre contrato e contrato, baseándose en índices que teñan en conta o poder adquisitivo real da xente. Ademais, as subidas dentro dun mesmo contrato deben estar estrictamente vinculadas ao IPC.

4. Alugueres estables: os contratos de aluguer non poden terminarse de forma unilateral e injustificada. Teñen que renovarse a non ser que o propietario demostre que necesita a vivenda para uso persoal ou dun familiar. Ademais, hai que asegurar que un contrato siga vigente cando hai un cambio de propietario, independientemente de si o contrato estaba inscrito no rexistro.

5. Fin dos abusos dos intermediarios: son os arrendadores, para os que traballan a práctica totalidade de axencias inmobiliarias, os que teñen que asumir os seus honorarios. Nunca os fogares inquilinos, hoxe un mercado cativo dos axentes.

6. Regulación e freno os fondos voitre: é imperativo eliminar as socimi, vehículos financeiros que gozan de enormes privilexios fiscais, e que permiten que os fondos voitre especulen masivamente cos nosos fogares e sexan a punta de lanza da burbulla.

7. Movilización das vivendas baleiras: nun contexto de urxencia habitacional (165 desahucios cada día) e nun país con 3.4 millóns de vivendas baleiras segundo o último censo (INE 2011), hai que empezar a multar e ata expropiar para garantir a función social da vivenda, evitar a escaseza artificial e frear a especulación.

Quen controla os Pisos Turísticos

Dise que os Pisos turísticos son poucos en relación co total da vivenda e que o seu impacto sobre a subida de prezo do Aluguer é moi pequeno .

  • O ano pasado, nun total de 22 cidades españolas, as prazas en vivendas turísticas (473.956) superaron aos aloxamentos regrados (335.606), segundo datos do lobi turístico Exceltur. Son unhas cifras que coinciden co informe ‘ Private Accomodation in Europe: 2010-2020’, que sitúa a España como o terceiro país con máis oferta de Europa, con 450.000 vivendas vacacionais, segundo datos proporcionados pola plataforma HomeAway.
  • A estancia media foi de 3,7 noites e o gasto medio diario de cada hóspede foi de 139 euros
  • Máis de 1,2 millóns de visitantes aloxáronse na cidade a través da plataforma AirBnb

*És moi difícil saber exactamente o impacto no prezo de todo o mercado do aluguer Pero todos os expertos e colectivos ,incluídos a patronal do sector , sinalan que nas zonas de alta concentración turística o seu impacto é innegable

O segundo argumento que defenden os defensores do mercado de aluguer turístico é que este non só son unha fonte de ingresos para economía sinó que supoñen un recurso para a economia domestica ,un “complemento” que axuda a pagar Hipotecas ou suplementar a pensión etc . Imos toda unha salvación para chegar a fin de mes

O certo aínda que os datos que achega AirBnb digan 80% dos anfitrións de pisos enteiros só anuncia unha vivenda.Din :«A maioría son mulleres (53%), con 41 anos de media de idade e levan vivindo en Madrid unha media de 28 anos». A realidade dista desta idílica visión , son propietarios de varias vivendas das cales a inmensa maioría delas nin sequera está designada como segunda vivenda para Facenda :

  • – Só o 46 % dos caseiros declaran a facenda Hai outros 1,25 millóns de propietarios (54%) que non declaran os arrendamentos cobrados. Son unha enorme bolsa de fraude calculada contorna a 3000 millóns anuais polos inspectores de Facenda
  • Un tipo singular de vivenda

    Dedícanse ao aluguer turístico un tipo singular de vivendas , como declara unha propietaria destas vivendas : “Pisos moi vellos e non lles daba a gana reformalos ou non querían arriscarse a meter diñeiro nunha reforma para que logo non se alugase. E se o deixaban vello, tiñan que alugalo moi barato, así que preferían deixalo baleiro»

    A nosa sociedade non debe continuar na senda de crecer á conta dun turismo salvaxe que aporta moi pouco diñeiro cualitativamente, pero que deixa un gran impacto negativo :

    • Despraza aos veciños dos barrios e isto é innegable.
    • Xera un gasto social importante e desvio de recursos ,a pegada ambiental e de convivencia faise insoportable xa en cidades como Barcelona ,Madrid ,a costa mediterránea etc Queremos este modelo de crecente ou necesitamos urxentemente un control ?

    Os pisos turísticos crecen no medio dun caos regulatorio A oferta de vivendas de tempada supera en22 cidades á de aloxamentos regulados As queixas ,os desacordos ,os conflitos xerados por este turismo “baixo custo” non son socialmente rendibles .

    @A.T

    No hay politica de Vivienda ,sino inmobiliaria

    Error
    El video no existe

    En Espaٌa solo se ha hecho politica inmobiliaria para comprar , no de vivienda, ademas ha servido basicamente de coartada para financiar intereses de las Inmobiliarias y Fondos Buitre . Esta conclusión, que algunos ya escribimos hace tiempo, implica que el primer punto de cualquier programa de politica de vivienda, que no inmobiliaria, sea destinar todos los esfuerzos públicos a facilitar el acceso en alquiler a una vivienda digna. Ojalá, las tristemente famosas VPO en compra de 90m2 pasen a mejor vida.

    Se ha vendido VPO a fondos buitre

    No solo los bancos han vendido sus activos inmobiliarios a los fondos. La Comunidad de Madrid vendió en agosto de 2013 a Goldman Sachs un paquete de 2.000 viviendas destinadas a alquiler para jóvenes y alquiler social para personas vulnerables “bajo la excusa de cuadrar el objetivo de déficit» que se habían marcado las Comunidades Autَnomas

    La oferta de vivienda social, que no protegida, en alquiler también emplea mucho tiempo de discusión. Se constata que España, como en tantas cosas, es un país muy atrasado en parque blico de vivienda social. Y encima, el escaso que exista se ha vendido para «hacer caja» a los fondos buitres, algunos muy cercanos a los que gestionaron la ciudad de Madrid con anterioridad a Manuela Carmena

    El objetivo es crear un parque de vivienda de titularidad pública amplio y de calidad

    1. La vivienda de VPO es ridícula en España y mas en Galicia Con apenas ninguna construida en 2018 Los planes de VPO vienen de años previos

    2. La VPO debería ser en régimen de Alquiler No es rentable gastar dinero pْblico en lograr q unas pocas familias accedan a ser propietarios

    3. No estamos por la construcciَn de VPO y si por la polيtica de hacerse con un parque pْblico de Vivienda

    4. La Xunta y Concello tienen q hacer polيticas de control del Alquiler Hay q parar la escalada de precios

    5. Si una mejora de la estabilidad laboral y de un empleo de calidad, no será posible mantener un Alquiler en condiciones de dignidad .

    El Alquiler te asfixia y el Salario aprieta

    El mercado del alquiler se hace asfixiante con subidas que en algunas ciudades superan el 47% en los últimos cinco años. Ni los salarios ni las reformas en las casas justifican esas alzas que se comen los ingresos familiares

    En España el alquiler se ha incrementado un 18,6% en los últimos cinco años, de 2013 a 2018. El aumento desenfrenado de las rentas en las principales urbes y destinos turísticos ha gestado una burbuja que se está llevando por delante a quien busca un techo y no puede hacer frente a los 1.100 y 1.200 euros mensuales que, de media, cuesta arrendar un piso de 80 metros cuadrados no solo en Madrid o BCN sino en Vigo con subidas del 40 %

    Graficos

    Este desequilibrio entre salarios y alquileres ha hecho ganar a España el vergonzoso título de ser el país de la OCDE donde el alquiler se come un mayor porcentaje de ingresos familiares. De media, en los países de la OCDE, el 15% de los ciudadanos que viven de alquiler se ve obligado a dedicar el 40% o más de sus ingresos a arrendar. Ese 15% de media se convierte en España en el 37%. Es decir, casi cuatro de cada diez de los españoles que arriendan destinan más del 40% de sus ingresos a pagar el alquiler

    Lós Salários no son culpables de la subida de los Alquileres como insinúan algunos ,al contrario son los salarios de miseria y la codicia de los grandes caseros y de losFondos buitre los que han creado la tormenta perfecta para la total desproteción de las inquilinas y el aumento de los desahucios.

    La falta de un parque de vivienda social estable para las rentas más necesitadas ha sido otra de las ineficiencias. Algunas Administraciones públicas han vendido su stock de viviendas a fondos buitre Se ha repartido un derecho constitucional. Si desde 1980 no se hubieran dado todas las viviendas protegidas hoy habría entre dos y 2,2 millones de casas», dice José García Montalvo, catedrático de Economía de la Universitat Pompeu Fabra .

    ¿Cuando el propietario no encuentre inquilino, bajará los precios. ? pues no lo parece .el mercado del «alquiler turístico » se esta generalizando en toda España hace que no solo no baje el precio del Alquiler ,sino que suba y desplace hacia ese mercado viviendas que «no volverán » al mercado y son un inmenso agujero de fraude .

    Alojarse después de la debacle. Por una nueva cultura de la vivienda

    Ignacio Marinas

    La vivienda, un derecho, una necesidad y un bien, en cuya producción intervienen factores económicos (financieros), sociales (alojarse en esa segunda piel que es la casa) y ambientales (consumo de suelo, infraestructuras densidad urbana, huella ecológica), presenta hoy un panorama crítico en el que estar fuera del mercado de la vivienda equivale, para muchas familias, a estar fuera del sistema.

    Análisis de la situación

    Desde diferentes perspectivas, los análisis sobre el problema de la vivienda en las propias administraciones lo califican, de forma unánime, como muy grave.

    Tras la explosión de la burbuja inmobiliaria que cambió el mercado inmobiliario, seguimos buscando soluciones para atender el derecho constitucional de los hogares a una vivienda. Ahora en un contexto más complejo donde la necesidad de alojamiento ha venido discurriendo en paralelo a una sobreabundancia de viviendas, un desencuentro total entre recursos y necesidades en muchas familias y una política que optó por rescatar a los bancos y desprotegió a los más débiles, disminuye la inversión en vivienda social y no adecua la legislación sobre ordenación del territorio, sobre ordenación urbana y sobre vivienda a las necesidades de la nueva coyuntura.

    El problema de la vivienda presenta ahora un panorama inédito y desolador: gente sin casas y casas sin gente; demanda insolvente en el mercado inmobiliario para la compra que incrementa la demanda de alquiler, lo que origina desahucios continuos. La oferta actual de vivienda no se adecua a la demanda derivada de nuevas formas de convivencia, y una política de vivienda, que aún incentiva la compra, olvida el alquiler social y también por ello resulta obsoleta e inadecuada para la actual coyuntura. Al mismo tiempo que aparecen nuevos agentes inmobiliarios que intervienen en el mercado, las administraciones autonómicas han aprobado nuevas regulaciones sobre la gestión de las viviendas vacías y el alquiler y se ha iniciado el trámite parlamentario de una nueva ley de vivienda.

    Viejos problemas, sin resolver, de acceso a un alojamiento digno y nuevos fenómenos, como la demanda derivada de múltiples formas de convivencia, la insolvencia y el empobrecimiento de los trabajadores, que no se están abarcando desde la urgencia que requieren. En definitiva, hablamos de cómo garantizar, en este momento, el derecho a la vivienda que recoge el artículo 47 de la Constitución Española.

    Ámbitos de acción para construir una alternativa

    Hay que afrontar el problema del alojamiento desde la base que ha dejado una crisis sin precedentes que tiene graves consecuencias sociales: el elevado gasto en vivienda (más del 30% de los ingresos del hogar se destinan a ello), las dificultades para afrontar los gastos de vivienda (9,9%), un 10,1% presenta pobreza energética; y donde los colectivos más vulnerables son los parados jóvenes (22,9%), extranjeros no comunitarios (13,5%), hogares monoparentales (18,7%), hogares con hijos dependientes (16,5%).

    En el ámbito urbano y en el mercado inmobiliario se acumulan múltiples necesidades y demandas nuevas, cuya resolución está fuera de las previsiones de los PGOU y cuya gestión supera los instrumentos administrativos de los ayuntamientos (diseñados y con experiencia en ordenar el crecimiento urbano, pero ineficaces para administrar y ordenar las nuevas prácticas urbanas): nuevos hogares insolventes para la compra, migrantes, turistificación, hacinamiento, procesos de expulsión (gentrificación); junto a la acumulación de vivienda en manos de fondos de inversión (4 grandes fondos acaparan 20.000 viviendas, 10.000 de ellas en Madrid); venta-liquidación de patrimonio público, desde el Ayuntamiento y la Comunidad de Madrid con los inquilinos dentro. Infravivienda y poblados marginales son otro capítulo a considerar, con el agravante de la especialización y concentración de los realojos sociales en los distritos más vulnerables.

    El estallido de la burbuja produce una quiebra abrupta de esa quimera llamada capitalismo popular (la aspiración de ser propietarios). La vivienda propiedad- inversión terminó en la ejecución de miles de desahucios hipotecarios y viviendas desocupadas. Lo que conlleva un cambio de tendencia en el régimen de tenencia: la demanda pasa de estar dirigida a la propiedad a que sea mayoritaria la opción del alquiler para los nuevos hogares. Además, la evidencia muestra comportamientos especulativos en el mercado de compra y en el de alquiler, que no pueden ser controlados por las administraciones por la falta de un marco regulatorio (ley de arrendamientos, ley de vivienda, ley del suelo) y que sigue orientado hacia el crecimiento urbano y lastra la opción del alquiler.

    El problema de la vivienda presenta ahora un panorama inédito y desolador: gente sin casas y casas sin gente; demanda insolvente en el mercado inmobiliario para la compra que incrementa la demanda de alquiler, lo que origina desahucios continuos

    La crisis de 2008 ha generado una mayor desigualdad social. El riesgo de pobreza y exclusión alcanza en España el 26,6%

    Una crisis sin precedentes que tiene graves consecuencias sociales: el elevado gasto en vivienda (más del 30% de los ingresos del hogar se destinan a ello), las dificultades para afrontar los gastos de vivienda (9,9%), un 10,1% presenta pobreza energética;

    Tras la crisis de las Hipotecas y de la compra ,el mercado del alquiler despierta de repente (más empobrecimiento, más demanda de alquiler) y, al abandonar la aventura de la compra, descubre el muestrario de abusos en cláusulas y condiciones, que son práctica habitual por falta de adecuada reglamentación de la ley de arrendamientos y una escalada constante de los precios. Así, las viviendas en alquiler pasan del 12% en 2011 (albergan a 2.160.000 hogares), a un 18% en 2017 (albergan a 3.240.000 hogares), lo que supone una media de 180.000 nuevos alquileres cada año (más de un 70% de los nuevos hogares tras la crisis recurren al alquiler). Ello produce un incremento de precios entre 2014-2018 del 20%, Un incremento de precios se traducen en 24 desahucios al día: 14 proceden del alquiler, 4 de ejecuciones hipotecarias y 6 de ocupaciones. Y cada desahucio es un drama sin solución. Los desahucios reflejan dos caras de la pobreza que se manifiestan en el problema de la vivienda: la de los hipotecados insolventes y la de los trabajadores pobres que acuden al arrendamiento como solución. Además, la promoción de vivienda pública ha desaparecido casi por completo y mucho mas si hablamos de Vivienda publica en régimen de Alquiler